പ്രധാന റെയിൽപാതയിലൂടെ, 500 മീറ്ററോളം, നദിക്കരയിലെത്തുന്നതുവരെ ഞങ്ങൾ എത്ര ദൂരം നടന്നുവെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. ഞങ്ങൾ അവിടെ കണ്ടത് അവിശ്വസനീയമാംവിധം ഭയാനകമായിരുന്നു. നരകത്തിൽ നിന്നുള്ള ഒരു രംഗം പോലെ.

ജനക്കൂട്ടം നഗരത്തിൽ നിന്ന് നദിയിലേക്ക് പതുക്കെ നീങ്ങി, എല്ലാവരും പൊള്ളലേറ്റവരായിരുന്നു. അവിടെ ഒരു പട്ടാളക്കാരൻ ഉണ്ടായിരുന്നു, അയാൾക്ക് എത്ര വയസ്സുണ്ടായിരുന്നുവെന്നു എനിക്കറിയില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ യൂണിഫോമിൻ്റെ ഒരു ഭാഗം കത്തിനശിച്ചിരുന്നു; പുറം മുഴുവൻ പൊള്ളലേറ്റിരുന്നു, തൊപ്പി അഴിച്ചപ്പോൾ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ തലമുടി അപ്പോഴും ഉണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ മുഖം മുഴുവൻ പൊള്ളലേറ്റിരുന്നു.

പരിക്കേറ്റവർ പരാതി നൽകിയപ്പോൾ സൈനികൻ അവരുടെ പൊള്ളലിൽ എണ്ണ തേച്ചു. അത് വേദനാജനകമായിരുന്നിരിക്കണം, അവരിൽ ചിലർ നിലവിളിച്ചു, പക്ഷേ മിക്കവരും സ്തംഭിച്ചുപോയി, പ്രേതങ്ങളെപ്പോലെ അവരെല്ലാം നിശബ്ദരായിരുന്നു.

ചിലർ നഗ്നരായിരുന്നു, അവരുടെ വസ്ത്രങ്ങൾ കത്തിനശിച്ചിരുന്നു. ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച കൈകളുമായി അവർ നടന്നപ്പോൾ നൈലോൺ കാലുറ പോലെ തോന്നിക്കുന്ന എന്തോ ഒന്ന് തൂങ്ങികിടക്കുന്നതായി കാണപ്പെട്ടു. അവരുടെ കരിഞ്ഞ മാംസം ശരീരത്തിൽ നിന്നും ഉരിഞ്ഞുപോരുന്നതായിരുന്നു അത്; അവ ശിഥിലമാകുകയായിരുന്നു.

ചില ആളുകളുടെ ചർമം കടും ചുവപ്പായിരുന്നു, അത് പൊള്ളലേറ്റ് അങ്ങേയറ്റം വേദനാജനകമാണെന്നു കാണപ്പെട്ടു. ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അത് ഭയങ്കരമായിരുന്നു. എങ്ങനെയൊക്കെയോ ഞങ്ങൾ നടത്തം തുടർന്നു.

ഇരകളിൽ പലരും വെള്ളത്തിനായി നെട്ടോട്ടമോടുകയായിരുന്നു. നദി കണ്ടപ്പോൾ അവർ മുട്ടുകുത്തി നിന്ന് അതിൽ നിന്നും കുടിച്ചു: "അതിൽ നിന്ന് കുടിച്ചാൽ നിങ്ങൾ മരിക്കും" എന്ന് ആളുകൾ അവരോട് പറഞ്ഞെങ്കിലും. അവരെല്ലാവരും അത് ചെയ്തു.

അവിടെ നദി വിശാലമായിരുന്നു. അത് ഹിരോഷിമയുടെ നടുവിലൂടെ ഒഴുകുന്ന ധാരാളം വെള്ളമുള്ള ഒരു നദിയായിരുന്നു അത്.

നദിയിൽ ശവങ്ങൾ ഒഴുകിനടക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.

ഒരു ചത്ത കുതിരയെ ഞാൻ കണ്ടു.

ഏറ്റവും മോശമായത് ഇനിയും വരാനിരിക്കുന്നു."- ജുങ്കോ മുറിമൊട്ടോ എന്ന ഹിരോഷിമ അണുബോംബ് അതിജീവിതയുടെ അനുഭവകഥയുടെ മലയാളം പരിഭാഷയാണിത്. സംഭവം നടക്കുമ്പോൾ 13 വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുണ്ടായിരുന്ന അവരുടെ കണ്മുന്നിൽ കണ്ടതും അനുഭവിച്ചതുമായ കാര്യങ്ങൾ അവർ രേഖപ്പെടുത്തി വെച്ചിരിക്കുന്നു. മറ്റൊന്നിനുമായിട്ടല്ല, ഇതുപോലൊന്ന് ഇനിയൊരിക്കലും ആവർത്തിക്കപ്പെടരുത് എന്ന് കാലമെത്ര കഴിഞ്ഞാലും ലോകം അറിഞ്ഞിരിക്കണം എന്നതുകൊണ്ടുതന്നെ.

1945 ഓഗസ്റ്റ് ആറിന് ജപ്പാനിലെ ഹിരോഷിമയിലും അതിനും മൂന്നു ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഓഗസ്റ്റ് ഒൻപതിന് നാഗസാക്കിയിലും രണ്ടാം ലോക യുദ്ധത്തിന്റെ ഭാഗമായി യുണൈറ്റഡ് സ്റ്റേറ്റ്സ് അണു ബോംബ് വർഷിച്ചത്. എട്ടു പതിറ്റാണ്ടുകൾ പിന്നിടുമ്പോഴും അതിന്റെ കെടുതികൾ അനുഭവിക്കുന്ന പിൻതലമുറക്കാരുണ്ടിവിടെ. ഈ സാഹചര്യത്തിന്റെ ഭീകരതയും കഷ്ടതകളും ലോകം മുഴുവനും കണ്ടതും കേട്ടതുമാണ്. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാണ് എൺപതു വർഷങ്ങൾ പിന്നിടുമ്പോഴും ഈ രണ്ടു ദിനങ്ങളെ വലിയ പ്രാധാന്യത്തോടെ ആചരിക്കപ്പെടുന്നതും. ആഭ്യന്തര യുദ്ധങ്ങളും ആഗോളതലത്തിലുള്ള യുദ്ധങ്ങളും അതിനു സമാനമായ സാഹചര്യങ്ങളും ലോകത്തിന്റെ പലഭാഗങ്ങളിലും നിലനിൽക്കുന്നതിനാൽ ഇനിയൊരു യുദ്ധമോ ഇത്തരത്തിലുള്ള അതിപ്രഹരശേഷിയുള്ള ആയുധ പ്രയോഗങ്ങളോ നമുക്ക് വേണ്ടാ എന്ന് എല്ലാവരും തീരുമാനിക്കണം. നാളെയുടെ നയതന്ത്രഞ്ജരും രാഷ്ട്ര ശില്പികളും സൈനിക മേധാവികളും ശാസ്ത്രജ്ഞരുമെല്ലാം നമ്മുടെ മുൻപിലുള്ള കുഞ്ഞുങ്ങളാണെന്നു മനസ്സിലാക്കിക്കൊണ്ട് ഇതിന്റെയൊക്കെ അനന്തര ഫലത്തെക്കുറിച്ച് നാം അവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തണം.

ചരിത്രംപഠിക്കാത്ത തലമുറ ചരിത്രത്തിലെ തെറ്റുകൾ ആവർത്തിക്കും എന്ന സ്പാനിഷ് തത്വ ചിന്തകൻ ജോർജ് സാന്ത്യാനായുടെ വാക്കുകൾ എപ്പോഴും ആവർത്തിക്കപ്പെടേണ്ട ഒന്നാണ്. സഹജീവി സ്നേഹവും ധാർമ്മിക മൂല്യങ്ങളുമുള്ള ഒരു തലമുറയെ വളർത്തിയെടുത്താൽ നാളെയുടെ ലോകം ശാന്തിയുടെയും സമാധാനത്തിന്റേതുമാകും. ഇനിയൊരു യുദ്ധമുണ്ടാകാതിരിക്കാനായി മൂല്യബോധമുള്ള ഒരു തലമുറയെ നമുക്ക് വളർത്തിയെടുക്കാം.

സ്നേഹപൂർവ്വം

ഫാ. സിജോ ഇളംകുന്നപുഴ
കോർപ്പറേറ്റ് മാനേജർ